Dit is een initiatief van Sylvia
13 januari 2020 06:25
Hoe erg kan je in de knel blijven zitten. Wanhopig op zoek naar oplossingen. Jazeker hij zit op een goede plek daar bij het huis voor jongeren en heeft een fantastische begeleidster. Maar hij mijdt zorg. In de praktijk laat hij zich niét behandelen voor zijn chronische ziekte. Valt een psycholoog afspraak op een goede dag... dan staat hij in no time buiten zónder vervolgafspraak. Hij wil niet!Hij is er niet aan toeHij heeft onvoldoende zicht op problematiekHij duikt, hij vluchtWe krijgen géén contact En dat klopt... állemaal! Relatief simpele dingen moet hij bij begeleid worden. Zó gaat dat en het is verdomde hard werken om hem in beweging te houden. Zorg omdat moeder de zorg naar zich toe wil trekken? Terechte zorg, ik heb ook geen idee hoelang ik hem kan bereiken en activeren. Of ik dat wel aan kan en de juiste ambulante zorg match kan vinden. Maar zolang : het niemand lukt om hem te laten praten...niemand hem in het ziekenhuis krijgt.niemand zijn hulpvraag op tafel krijgt.niemand zíjn bliksemafleider is zodat hij in staat is "normaal" in contact te blijven met anderen... ➡️ Zal ik hem zelf veilig houden⬅️ Want mij lukt dit wél en als moeder kán ik niet anders. Drie jaar geleden lag hij letterlijk fysiek op het randje. Middenin zijn examenjaar. Met alle gevolgen van dien. Hij is mentaal leeg en verward. Angstig en niet de baas over zijn paniek en emoties. Waarom niet terug naar zijn kamer in het ouderlijk huis? Hij zit niet in de daklozenopvang omdat hij zweetvoeten heeft. Thuis wonen is geen realistisch idee. Verder is het vrij simpel. Hij heeft, als volwassene, intens de behoefte autonoom te zijn. Hij wil werken aan zelfstandigheid en loskomen van zijn moeder. Géén rare dingen toch? Naast deze intense behoefte heeft hij ook beperkingen. Wat betreft communicatie en controle over agressieproblematiek. Niét altijd in staat zijn prikkels te verwerken of mensen om zich heen te hebben. Afstand- nabijheid / zelf doen- hulpvragen... het zijn dingen die voor veel mensen ingewikkeld zijn. Hoe kan ik dan verwachten dat hij daar op zijn 18e doorheen bijt. Zeilen bijzet en andere keuzes maakt. Dat had ik hem vroeger moeten bijbrengen. Helaas gingen we ook vroeger al van crisis naar crisis en van drama naar drama. Nooit was het juiste moment, nooit voelde híj die noodzaak. Maar ook was er lang niet altijd toegang tot de juiste zorg op het juiste moment. Bij hem moet je meebewegen bij zíjn incidentele intrinsieke motivatie momenten. Die lijken uit het niets te komen maar daar valt wel logica in te ontdekken. Máár dan moet je hem kennen én voldoende beschikbaar zijn. Hij loopt aan tegen zijn beperkingen. En voelt daar van alles bij. Van alles wat niet past bij hoe hij zichzelf ervaren heeft de afgelopen 18 jaar. Onze gemeente heeft geen opties voor mantelzorgwoning of alternatieve huisvesting. En hoe gênant het ook is hebben we daarom zélf een crowdfunding actie opgezet voor stijn.Gráág delen via social media ⬇️ https://www.gofundme.com/f/eigen-huis-voor-stijn?utm_source=whatsapp-visit&utm_medium=chat&utm_campaign=p_cp+share-sheet
